Blog

Herkenning

Herkenning

Een van de bijzondere dingen van het hebben van een kind met Down, is dat er een hele nieuwe wereld voor je open gaat. Een wereld waarin je wordt begrepen in je emoties en waar men niet meteen met een oordeel klaar staat. Al die andere mama’s en papa’s die weten wat je voelt omdat zij vaak hetzelfde voelen. Ze zijn allemaal anders en gaan allemaal anders om met het feit dat hun kind Down heeft. Maar het begrip en het gevoel van saamhorigheid overheerst. En soms heb je dat warme bad even nodig. Hoe vaak ik mijn vrienden en bekenden ook probeer uit te leggen dat ik niet dapper of bijzonder ben, zij blijven ervan overtuigd dat “ik er zo goed mee om ga” en dat ik het misschien wel een beetje mooier maak voor de buitenwereld. 

Ze snappen niet  dat mijn “ik krijg er ook heel veel voor terug” ook echt vanuit het diepst van mijn hart gemeend is. En als mijn vrienden het al niet begrijpen, hoe leg ik het dan uit aan al die mensen die straks de NIPT test gaan doen en die willen weten hoe het is om een kind met Down op te voeden. Ze willen weten wat ze er dan precies voor terugkrijgen en dat is ZO verschrikkelijk moeilijk onder woorden te brengen. Ik schreef hierover een tijdje geleden een berichtje op Facebook op de speciale pagina voor d-mama’s: 

“Gisteren werd ik weer overvallen door die heel bijzondere emotie. Het is een emotie waar ik na al die jaren nog steeds geen goed woord voor heb gevonden. Is het trots? Groter dan dat…. Is het liefde? Veel ingewikkelder dan dat….. Het gaat gepaard met tranen en een brok in mijn keel en hele diepe vreugde. En met dankbaarheid. En ja, zeker ook met intense trots en immense liefde. Roer dat allemaal door elkaar en je komt misschien in de buurt. Ik denk eigenlijk dat t alleen te bevatten is voor moeders die zelf een kind met een beperking hebben. 

Anyway, dat voelde ik dus gisteravond, op de bijna achterste rij van het lokale theater, naast mijn man en andere zoons. Terwijl onze oudste schitterde op het toneel tijdens de Sinterklaasshow die door de muziekschool en circusschool van Markant werd opgevoerd. Ons stoere ventje volkomen op zijn gemak tussen al die “gewone” kinderen. Hij deed zijn ding zoals in de weken daarvoor geoefend en straalde! 

Dat gevoel weegt ruimschoots op tegen al die keren dat ik hem wel achter het behang kan plakken. Ik vind het ZO jammer dat ik dat gevoel niet in een potje kan doen en het iedereen kan laten voelen, die zich afvraagt waarom je in vredesnaam de moeder van een kind met Down zou willen zijn.” 

Binnen een paar uur had dit bericht 179 likes en reageerden meer dan 70 mensen (allemaal in hun eigen woorden) dat ze het gevoel volledig herkenden en onderschreven. Best bijzonder dat mensen die ik eigenlijk niet echt ken, me zo goed kunnen begrijpen. Terwijl ik dit mijn beste vrienden moeilijk kan uitleggen. Toch blijf ik het proberen, want pas als iedereen begrijpt dat Downsyndroom naast verdriet en zorgen ook hele andere en juist hele mooie emoties met zich mee brengt, worden onze kinderen op waarde geschat. Tot die tijd ben ik heel blij met de Downwereld, waar ik aan 1 woord genoeg heb om mijn hart af en toe te luchten…

 

Door op 28 november 2014

Deze web­si­te gebruikt coo­kies om infor­ma­tie op uw com­pu­ter op te slaan. Som­mi­gen zijn essen­ti­eel om de web­si­te goed te laten func­ti­o­ne­ren. Ande­ren geven ons inzicht in hoe de web­si­te gebruikt wordt en hel­pen ons om de gebrui­ker­s­er­va­ring te opti­ma­li­se­ren. Wij ano­ni­mi­se­ren de IP adres­sen in Goog­le Ana­ly­tics. Met het bezoe­ken van onze web­si­te stemt u in met onze Privacy Statement.