Blog

De maakbaarheid van het leven

De maakbaarheid van het leven

Een tijdje geleden werd ik 45. Iets wat ik me jaren niet voor kon stellen, was op een zonnige vrijdag zomaar een feit: ik heb de middelbare leeftijd bereikt. Het bereiken van deze mijlpaal zette mij aan het denken over mijn leven tot nu toe. Heb ik inmiddels bereikt wat ik mij als twintiger ten doel gesteld heb? Ben ik gelukkig? Heb ik ook mijn steentje bijgedragen aan deze maatschappij? Heb ik de leukste partner, het leukste gezin, de leukste baan, de leukste vrienden en het leukste huis?

Het leven is maakbaar

Want willen we dat niet allemaal, het beste van alles? Vinden we tegenwoordig niet stiekem dat we daar eigenlijk recht op hebben? Mijn grootouders zijn van de generatie die het naoorlogse land weer moesten opbouwen. Vooral hard werken. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Mijn ouders kenden al meer welvaart en passie in het leven. Zij hebben voor mij het pad geëffend. Ik had een gelukkige jeugd en kreeg een goede opleiding. Mij werd geleerd dat ik alles kon bereiken wat ik wilde. Mijn generatie heeft geleerd dat het leven maakbaar is. Dat je alles kunt bereiken als je maar wilt en er moeite voor doet.

En dat is tot op zekere hoogte ook zo. We hebben geleerd met alle middelen te proberen onze verlangens te realiseren. Dus streven wij allemaal naar de leukste partner, het leukste gezin, de leukste baan, de leukste vrienden en het leukste huis.

Het verlanglijstje voor een leuk leven

Maar wat als je geen leuke partner tegenkomt? Als je die felbegeerde baan niet krijgt of dat droomhuis niet betalen kunt? Wat als het allemaal anders loopt dan je had gedacht toen je 20 was? Bestaat er geluk als het leven toch niet zo maakbaar blijkt te zijn?

Met die leukste partner zit het bij mij wel goed. Maar toen die leuke man en ik graag een gezin wilden, bleek dat kinderen krijgen voor ons niet vanzelfsprekend was… Een zware en onzekere tijd volgde. Waarbij wij over meer moed en doorzettingsvermogen bleken te beschikken dan ik ooit had kunnen denken. En toen kwam ook dat gezin er. Op 13 juli 2005 werd een prachtig jongetje geboren.
De eerste seconden na zijn geboorte, wees mijn man me op de stand van zijn ogen. Heel even flitste een beeld van bloempotkapsels en tot-onder-de-oksels-opgetrokken-broeken door mijn hoofd.

Toen deed Lukas zijn ogen met sterretjes open, keek ons intens aan en stal ons hart.

Elke dag een feestdag

Vanaf dat moment waren wij de ouders van een kindje met Downsyndroom. Geloof me, dat stond niet op ons verlanglijstje, echt niet. Maar wat bleek het beeld dat we daarvan hadden slecht te kloppen! De komst van dit kleine mensje maakt ons leven waardevoller dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. We zijn grenzeloos verliefd op dit prachtige kind waarvan de wereld zo weinig verwacht. Dit kind dat zoveel blijkt te kunnen en dat zoveel intense levensvreugde met zich meebrengt. Lukas maakt van elke saaie doordeweekse dag een feestdag. En dat alleen door te zijn wie hij is.

Inmiddels heeft Lukas twee broertjes. Zonder Down. Maar met veel te veel energie. We slapen al jaren geen nacht meer zonder onderbrekingen. Toch hoor je mij niet klagen. Toen ik alleen nog maar van een gezin kon dromen, had ik met liefde nachtrust ingeruild om mijn neus in dat heerlijk ruikende, warme babyhaar te mogen drukken. Ik zit ’s-nachts vaak stil te genieten van zo’n slaperig lijfje dat zich tegen me aan nestelt. Helaas is de concentratie overdag daardoor ver te zoeken. Ik ben dus ook niet die carrièrevrouw/modelmoeder die ik voor ogen had toen ik 20 was. Verre van dat…

Het leven is dus toch minder maakbaar dan ik dacht. Gelukkig maar. Er zijn zoveel waardevolle dingen die we niet kunnen benoemen als we 20 zijn. Laat staan dat we ze op ons verlanglijstje zetten!
Het leven ís niet maakbaar. Maar je bent wél verantwoordelijk voor je eigen geluk. Juist de onvoorspelbaarheid van dingen maakt het leven inspirerend. Geluk is niet een groot goed aan het eind van de weg. Geluk is dat wat je kunt ervaren als je onderweg goed oplet en de tijd neemt van kleine dingen te genieten.

Als ik de balans opmaak van mijn leven tot nu toe dan kan ik zeggen dat ik gelukkiger ben dan ik voor mogelijk had gehouden. Want ook met die leukste baan zit het wel goed. In eerste instantie ben ik de manager van ons gezin, wat een baan op zich blijkt! Verder werk ik een dag per week bij HIN als communicatie adviseur. En ik ben voorzitter van stichting De Upside van Down. Zo draag ik ook mijn steentje bij aan de samenleving. Ik heb het gevoel dat we met de stichting mensen anders naar het leven kunnen laten kijken. Er is zoveel meer als je het wilt en kunt zien. Dat heb ik van Lukas en onze andere zoons geleerd. En ik wil dat graag ook aan andere mensen laten zien. Stapje voor stapje, zoals Lukas ook dingen leert. Ik zie bij de mensen om mij heen de ogen open gaan. En de maatschappij langzaamaan meer openstaan voor mensen die anders zijn. En dat maakt mij nou gelukkig ...

 

Door op 05 juni 2013

Deze web­si­te gebruikt coo­kies om infor­ma­tie op uw com­pu­ter op te slaan. Som­mi­gen zijn essen­ti­eel om de web­si­te goed te laten func­ti­o­ne­ren. Ande­ren geven ons inzicht in hoe de web­si­te gebruikt wordt en hel­pen ons om de gebrui­ker­s­er­va­ring te opti­ma­li­se­ren. Wij ano­ni­mi­se­ren de IP adres­sen in Goog­le Ana­ly­tics. Met het bezoe­ken van onze web­si­te stemt u in met onze Privacy Statement.